ประสบการณ์ การใช้ชีวิตเป็นคนพิการ ในวันทำงานปกติ 1 วัน #ชีวิตนี้มีแต่ได้

ในมุมเอาแต่ได้ของผม จากประสบการณ์พิการชั่วคราว 1 วัน #ชีวิตนี้มีแต่ได้ #ไม่ต้องกดLike #แค่อ่านก็พอ
หลังจากที่ใส่เฝือก หลังจากที่เอ็นฉีก ก็ต้องไปทำงานเนื่องจากมีประชุมสำคัญ ห้ามพลาด จึงต้องกระเผก ไปทำงาน แต่ด้วยความขี้เหนียว เลยเลือกเดินทางโดยรถไฟฟ้า (สายสีม่วง) ค่อยไปต่อเท็กซี่ ถ้าเรียกจากบ้านไปคงอ่วม ฮ่ะๆ
ในมุม บริษัทอาจจะมองว่า ถ้าไหวก็มาเถอะ เพราะธุรกิจไม่มีวันหยุด
ในมุม พนักงานปกติ ก็แน่นอนว่าอยากพักจะได้หายไวๆ จะได้ไปทำงานได้
ในมุมหัวหน้า งานก็สำคัญ ลูกน้องก็ป่วยหนักจะทำไง งานนี้ก็เรื่องของการบริหารงานและบริหารคนเต็มๆ
ในมุมอื่นๆ ไม่รู้สิ
แต่ในมุมผม การได้ไปทำงาน ในวันที่ต้องบอกว่าเดินแทบไม่ได้ แบกไม้ค้ำไปทำงานด้วยสองอัน ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีอย่างนึงในชีวิต ประสบการณ์ที่มีแต่ได้ (ขนาดนั้น) ปกติไม่เคย ป่วยแบบยาวๆ หรอขนาดเดินไม่ได้ จำได้ว่าช่วงเด็กๆ ที่เล่นบอล ขาซ้นบ้างอะไรบ้าง ตามประสา แต่โตมานี่จำได้เลยว่าไม่เคย ไอ้งานวิ่งทางด่วน BEM ก็ทางออกจะเรียบ แต่ดันเจ็บได้ซะอย่างนั้น
การไปทำงานได้พบกับอีกหลายแง่มุม ที่ไม่ได้เห็นในชีวิตปกติ และผมมีแต่ได้
มุมครอบครัว
ตั้งแต่วันแรก คนใกล้ตัวสุด ก็ไป รพ. ด้วยกัน คอยเป็นห่วงกัน รักกันหรือไม่ ก็จะเห็นกันก็ตอนนี้ล่ะ ตอนที่อีกคนลำบาก แล้วอีกคนช่วยเหลือกันจริงๆ จังๆ
มุมครอบครัว 2
พ่อแม่เป็นห่วงมาก เหมือนกับเราตอนเด็กๆ มุมความรักยังมีเต็มเปี่ยม แม้ไม่ใช่วันครอบครัว ขาไปทำงาน ท่านพ่อก็ขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งถึงสถานี แบบขึ้นฟุตบาท จอดมอเตอร์ไซด์ไปส่งขึ้นบันไดเลื่อน จนขึ้นด้านบนเลยทีเดียว (จริงๆ มีลิฟท์ แต่ดันไม่ยอมใช้ ฮา) ประหยัดตังค์ด้วย
มุมคนให้บริการ จนท. ของ MRTA
ก็คอยบริการตั้งแต่เห็นว่าเราใช้ไม้ช่วยพยุงเดิน จนจะเข้ามาช่วยพยุงเลยก็ว่าได้ เรียกว่าตั้งแต่เห็น จนเดินไปส่งขึ้นขบวนรถไฟฟ้า จนปลอดภัยว่าง่ายๆ ระหว่างเดินไป (กระเผกไป) แนะนำทางให้ไปขึ้นลิฟท์ตรงโน้นนี่นั่น กดลิฟท์ให้ จนไปถึงด้านหน้าชานชลา ระหว่างรอขบวนรถ ก็มีเจ้าหน้าที่บอกอีกว่า เอาเก้าอี้ไหม (ตักบาตรอย่าถามพระ ฮา) เอาจริงๆ ก็บอกไปว่าไม่เอาหรอก เพราะคิดว่าคงไม่นาน ก็ยืนไปสักแป๊ปนึง ไม่กี่นาที ขบวนรถก็เทียบชานชลา จนขึ้นไป ก็ยังมีเสียงตามหลังแนะนำให้นั่งชิดด้านหน้าสุด เรียกว่าประทับใจสุดๆ ไม่เคยมีโมเม้นท์นี้เลยในชีวิต ถ้าไม่เจ็บนี่ก็ไม่ได้นะ เรียกว่างานนี้ผมมีแต่ได้ล่ะ
มุมคนให้บริการ จนท. ของ MRTA (2)
พอถึงสถานีเตาปูน ออกจากขบวนรถมาปุ๊ป จนท. ก็เข้ามาให้ความช่วยเหลือ บอกข้อมูล บริการอย่างเต็มใจ และรู้สึกได้ว่าเค้าต้องการช่วยเหลือคนเจ็บจริงๆ (นี่สินะ ที่เรียกว่ามีหัวใจของคนที่ให้บริการ) แต่ตอนลงลิฟท์ ก็ไม่ได้มาส่งเหมือนขาขึ้นนะ แต่ลงไปด้านล่าง ก็มี จนท. ที่ดูแลจุดนั้น เข้ามาให้บริการ แจ้งข้อมูล การเดินทาง รวมถึงเดินลงมาส่งลงลิฟท์ และบันได จนมายังจุดรอต่อรถเลย คือได้อีกละ ได้รับการบริการที่ดีแบบสุดๆ อย่างคาดไม่ถึง #MRTA นี่สุดยอดของการบริการเลยนะ
มุมรถโดยสารสาธารณะ
แน่นอนว่าลงรถไฟฟ้าปุ๊ป ก็ต่อรถ แต่ก็อย่างที่บอก ต่อแท็กซี่ล่ะครับ ก็เรียกแท็กซี่ แป๊ปนึงก็จอด คนขับก็จอดแต่โดยดีไม่มีอะไร ไม่ทันบอกอะไร ก็เปิดประตูเข้าไปนั่งแล้ว ก็รีบนิดนึง เพราะรถหลังรออยู่ และข้างหน้าไม่ไกลนักก็ไฟเขียวซะด้วย พี่เท็กซี่ก็เรียกว่าไม่ได้ปฎิเสธผู้โดยสาร เคยเรียกแล้วแบบว่าโดนปฎิเสธประจำ มาวันนี้เป็นวันที่ผมได้ ได้เป็นผู้ชนะพี่แท็กซี่ ที่เคยชนะผมมานับไม่ถ้วน วันนี้ตรูชนะแล้ว (ฮา) รถเมล์ที่จอดรอข้างหลัง ก็ไม่บีบแตรไล่ ปกติแล้วเห็นพี่เท็กซี่บอกว่า ถ้าจอดแล้วข้างหน้าไฟเขียวด้วยแล้ว ไม่รอด โดนบีบแตรไล่ แต่เคสนี้รอดจ้า เรียกว่าสังคมไทยก็ยังมีจิดใจเอื้อเฟื้อ กับคนเจ็บ คนพิการล่ะครับ มุมนี้ผมว่าผมก็ยังได้รับความช่วยเหลือทางอ้อมจากรถเมล์ด้วยนะ ถ้าหากเค้าบีบแตรไล่ ผมว่าอย่างน้อยก็เสียอารมณ์ล่ะ พอขึ้นรถแท็กซี่ได้ก็คงบ่น ปนด่า บรรยากกาศ ก็คงเสียไปหมด นั่นได้อีกแล้วใช่มะล่ะ
มุมเพื่อนๆ ที่ทำงาน
มุมนี้เด็ด แน่นอนว่าได้เสียงคำถามตลอดทาง ระหว่างไปนั่งที่โต๊ะ รวมถึงตลอดทั้งวันที่เดินสวนกัน ถามว่า คุณไปทำอะไรมา และบอกทิ้งท้ายว่า หายไวๆ แน่นอนว่า ปกติก็คงคุยสนิทๆ ไม่มากนัก แต่ทว่า หลายต่อหลายคนก็ไถ่ถามถึงอาการ และ บอกหายไวๆ คือแค่คำพูดพวกนี้ก็ทำให้เรามีกำลังใจขึ้นอีกเพียบแล้วล่ะ เห็นมะ ได้อีก ได้ตลอดเวลา ได้ทั้งวัน ได้มาฟรีๆ แลกด้วยการเดินไม่ได้ ไม่สะดวกอาทิตย์นึงแค่นั้นเอง T_T แต่ก็ได้พบประสบการณ์ที่ไม่ได้เจอในวันปกติล่ะนะ ส่วนระหว่างวัน แน่นอนว่าก็ต้องทำธุระหนักและเบาตามประสา จนท. รปภ ประจำชั้น ก็บริการเปิดปิดประตูห้องน้ำให้อย่างดี เรียกว่าสุดมาก ไม่อยากจะบอกว่าแทบจะไม่ต้องใช้มือรูดซิบกางเกงก็กระไรอยู่ (ฮา) ตอนเที่ยงจะกินข้าว แรกๆ ว่าจะไปกระเผก จับโปเกมอนซะหน่อย แบบว่าแถวบ้านนี่หมดสิทธิ์ ยิ่งอยู่บ้านเฉยๆ ด้วยแล้ว ลงแดงตายเลย (นี่คือจุดประสงค์หลักที่มาทำงาน ฮา) สุดท้ายแล้ว ไม่ได้ฝากซื้อข้าว แต่เพื่อนกลุ่มนึงเอาข้าวมากินกันเอง สรุปก็คือไปแจมกับเค้าโดยไม่ได้จ่ายตังค์ - -'a คือว่าฟรีนั่นล่ะ ตีเนียนไป ได้อีกละ ได้กินฟรี อิ่มอร่อยไปอีกมื้อนึง
ระหว่างวันทำงาน ก็ได้เพื่อนๆ น้องๆ คอยเดินเรื่องเอกสาร ทำเรื่องโน้นนี่นั่น โดยที่เราไม่ต้องเดิน ได้โอกาสเลยใช่มะ ปกติเคยใช้คนอื่นที่ไหน งานนี้ได้ที ใช้เลย ให้ขึ้นไปชั้นโน้นนี่นั่น ซื้อของให้ ปริ้น สแกน และอื่นๆ อีกมากมาย (ปกติขี้เกรงใจนะ (หรอ)) จนตอนเย็น ก็ยัติดรถเพื่อนกลับบ้านอีก พอดีฝนตกไม่ได้ลงระหว่างทาง ก็คือสรุป ส่งถึงหน้าบ้าน เอิ่ม นี่ถ้าแบบ เดินได้ปกติจะมาส่งถึงไหมเนี่ย (ฮา) ประหยัดตังค์ ได้คนชับรถฟรีๆ ช่วงเย็นด้วย ไม่ต้องไปเรียก GrabTaxi หรือ Uber ให้เสียเวลา
มุมงาน
แน่นอนว่าจุดประสงค์ของการมาทำงานคือการเล่นเฟสบุ๊ค เอ๊ย ไม่ใช่ดิ :-P มาทำงาน ประชุมสำคัญ มูลค่าหลายร้อยล้าน(ก็เว่อร์ไป) สรุปก็ลุล่วงไปได้ด้วยดี ได้ข้อสรุป และเดินต่อไปได้ คืองานเดินนะ คนน่ะยังเดินไม่ได้ ก็เคลียร์ไปได้หลายเรื่อง นั่นได้เรื่องงานอีกหนึ่ง บอกแล้วว่าผมเป็นคนเอาแต่ได้จริงๆ
มุมประหยัด
รู้ไหมว่าสรุปใช้ตังค์ไปทั้งสิ้น 160 บาท จากที่คิดไว้คือคงไม่ต่ำกว่า 500 แน่ๆ สรุปตรูได้ประหยัดตังค์อีกด้วยนะ เห้ยทำไมได้อีกแล้วล่ะ?
มุมคนพิการ
มุมนี้ไม่เคยรู้เลยจริงๆ เพราะไม่ได้พิการไง ซึ่งใครจะมาบอกว่าเข้าใจความรู้สึก นี่บอกเลยว่าหาจริงยาก เพราะถ้าไม่ได้สัมผัสนี่มันไม่เหมือนกับที่คิดนะ ตลอดการเดินทางและใช้ชีวิต 1 วันเต็มๆ นี่ชีวิตเปลี่ยนเลย ต่างจากชีวิตปกติโดยสิ้นเชิง จากหลายแง่มุม ที่ได้รับมาตลอดวัน และสิ่งที่ได้ในแง่มุมของคนพิการก็คือ เป็นคนพิการนั่นล่ะครับ แต่แบบชั่วคราวนะ ถ้าถาวรสงสัยจะไม่ไหวจริงๆ ได้รับรู้ความรู้สึกถึง ความช่วยเหลือต่างๆ ที่หลั่งไหลเข้ามาตลอดวัน โดยที่ #ชีวิตนี้มีแต่ได้ จริงๆ นะ
มุมสุดท้ายคือ Social
แน่นอน ใครเป็นอะไร ทำอะไร ที่ไหน ยังไง เมื่อไหร่ ท้องยัง แต่งยัง ตายยัง (เอ๊ย) ก็ต้องโพสต์ลง social ก็มีเพื่อนๆ ใน social มาให้กำลังใจกันล้นหลาม ปกติโพสต์นึง 1 Like นี่ผมก็แทบกราบเท้าแล้ว (ฮา) นี่ก็ได้ Like และ เม้นท์เพียบ ว่าจะเอา stats ไปขอสปอนเซอร์ โรงพยาบาล ที่ไปเข้าเฝือกละ บอกขอรักษาฟรี แลก Like ช่วยโปรโมตโรงพยาบาล (ฮา)
สุดท้ายขอบคุณทุกๆ คนที่ผ่านเข้ามาจริงๆ ครับ ผมจะหายในอีกไม่ช้าและจะไปวิ่งในเดือนหน้าอย่างแน่นอน(ลงไปแล้ว) ไม่รู้ว่างานอะไร เดี๋ยวไปดู Calendar ก่อน ฮ่ะๆ