🥋 Part I: Street Fighter – เกมที่ “ยากแบบไม่ปรานี” แต่สร้างตำนานไว้ตั้งแต่ต้น
🎮 จุดกำเนิดของตำนาน: จากผู้สร้าง Kung Fu Master สู่ Street Fighter
ในปี 1987 บริษัท Capcom ได้เปิดตัวเกมตู้ที่ชื่อว่า Street Fighter ภายใต้การกำกับของ Takashi Nishiyama ผู้ที่เคยสร้างชื่อไว้ก่อนหน้าในเกมแนว Beat-em-up อย่าง Kung Fu Master
แต่ครั้งนี้ เขาต้องการ เปลี่ยนแนว โดยหันมาโฟกัสที่การต่อสู้แบบ หนึ่งต่อหนึ่ง (1v1) ซึ่งถือเป็นแนวคิดใหม่ในยุคนั้น และกลายเป็นรากฐานของเกมไฟท์ติ้งในเวลาต่อมา รวมถึงการเคลื่อนไหว 8 ทิศทางที่กลายเป็นเอกลักษณ์
👀 ความประหลาดใจแรก: Ryu ผมแดง!?
สิ่งแรกที่แฟนเกมรุ่นหลังอาจสะดุดตาคือ Ryu มีผมสีแดง ซึ่งดูขัดกับภาพจำในภาคหลัง ๆ แม้มันจะไม่ใช่ข้อเสีย แต่ก็ดูแปลกอยู่ดี
เมื่อเริ่มเล่นจริง ผู้เล่นจะพบว่า เกมนี้ไม่เหมือนกับ Street Fighter II เลยแม้แต่น้อย ทั้งการเคลื่อนไหวที่ติดขัด การตอบสนองของปุ่มที่ไม่ลื่นไหล แม้ว่า ชุดท่าหลัก ๆ จะยังคงเหมือนเดิม ก็ตาม
💥 ท่าพิเศษทำยากเหลือเกิน! แต่ทรงพลังสุด ๆ
การกดท่า ฮาโดเคน (Hadouken) ในเกมภาคนี้ถือว่ายากมาก ต้องใช้ทักษะและความแม่นยำสูง โดยเฉพาะในระดับที่ศัตรูโจมตีแรงขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้เล่นจะได้ควบคุมเพียงแค่ Ryu คนเดียว ซึ่งก็สมเหตุสมผล เพราะแค่เชี่ยวชาญเขาคนเดียวก็ถือว่าเป็นความท้าทายระดับสุดยอดแล้ว
เคล็ดลับที่น่าสนใจคือการใช้เทคนิค “Negative Input” คือการ ปล่อยปุ่ม แทนที่จะ กดปุ่ม เพื่อให้ท่าออกได้แม่นยำขึ้น
🥊 คอนโทรลสุดโบราณ: แผ่นกดแรงดันในตู้เกม
ในเวอร์ชันตู้เกม Street Fighter ใช้ แผ่นกดแรงดันขนาดใหญ่ ซึ่งวัดความแรงจากการกดจริง ๆ เพื่อแยกการโจมตีเป็นเบา กลาง และหนัก
แต่เมื่อเกมถูกพอร์ตมาในเวอร์ชันที่ไม่มีแผ่นกดเหล่านี้ การควบคุมจึง ล่าช้าและไม่แม่นยำ และท่าต่าง ๆ ก็ทำงานไม่เหมือนภาคหลัง เช่น ลูกเตะกวาดขาสั้นมาก และท่าต่อยไม่ทำให้ศัตรูล้ม แต่แค่กระเด็นถอยหลังเท่านั้น
💪 ระดับความยาก: มันคือการ “ปั้นตัวเองเป็น Ryu ตัวจริง”
เกมนี้ถือว่า ยากอย่างเหลือเชื่อ ผู้เขียนบทความยังเล่าว่า แม้เคยเล่นจบใน PSP และรู้สึกภูมิใจมาก แต่พอมาเล่นใหม่บน Xbox One ต้อง “ฝึกจนมือแทบพัง”
โดยเฉพาะท่า Dragon Punch (Shoryuken) ที่ต้องกดให้ทันในเวลาเพียง 1 ใน 6 วินาที หลังจากการปัดทิศทางเฉียงขึ้น — ซึ่งเป็นสิ่งที่เหนื่อยทั้งกายและใจ
🐉 ท่าไม้ตายที่รู้สึกเหมือน "วิชาต้องห้าม"
แม้จะยาก แต่เมื่อผู้เล่นสามารถกดท่า ฮาโดเคน หรือ โชริวเคน ได้สำเร็จจริง ๆ มันกลับให้ความรู้สึก ทรงพลังเกินบรรยาย
ผู้เขียนถึงกับเปรียบว่า:
“การกดโชริวเคนสำเร็จในเกมนี้ เหมือนเราได้ปลดล็อกพลังมืดบางอย่างที่สามารถทำลายล้างศัตรูได้ทุกตัว”
ในตำนานของซีรีส์ ยังกล่าวว่า Ryu เอาชนะ Sagat ได้ด้วย Dark Hadou ซึ่งเป็นพลังมืดที่ฝากรอยแผลขนาดใหญ่ไว้บนหน้าอกของ Sagat ในภาคต่อ
น่าสนใจที่แม้จะเป็นเพียงกลไกการควบคุม แต่ก็กลับ สื่อถึงเนื้อเรื่องได้ลึกซึ้ง ราวกับว่าผู้เล่นต้องผ่านบททดสอบแห่งจิตใจ เพื่อใช้พลังนั้นให้สำเร็จ
🧩 คำว่า "ยาก" ไม่ได้แปลว่า "ไม่ดี"
แม้ Street Fighter ภาคแรกจะไม่ลื่นไหล หรือมีความลงตัวเท่ากับภาคหลัง ๆ แต่ก็มีความท้าทายแบบ “ฝึกฝนจนกลายเป็นยอดนักสู้” และทุกความยากในเกมก็สะท้อน ธีมของตัวเกมเอง
นี่ไม่ใช่ความขัดแย้งระหว่างเกมกับเนื้อเรื่อง (ludonarrative dissonance) แต่เป็น ความกลมกลืนแบบสุดขีด ที่การเล่นสะท้อนถึงการฝึกฝนของ Ryu
🧠 ความคิดเห็นเพิ่มเติม
Street Fighter ภาคแรก อาจไม่ใช่เกมที่เล่นสนุกในแง่ความลื่นไหลแบบสมัยใหม่ แต่กลับเป็นจุดเริ่มต้นของแนวเกมไฟท์ติ้งอย่างแท้จริง ความยากแบบไม่ปรานีของเกมนี้ ทำให้ผู้เล่นได้สัมผัสถึง “การฝึกฝน” เหมือนอย่างที่ Ryu ต้องเผชิญ
แม้จะเป็นแค่ระบบควบคุมกับความท้าทายทางเทคนิค แต่มันกลับสื่อสาร “ธีมแห่งการเติบโตผ่านความเจ็บปวด” ได้อย่างลงตัว จนผู้เล่นบางคนถึงกับรู้สึกว่า ตัวเองได้เข้าสู่โลกของนักสู้จริง ๆ
Street Fighter ภาคแรกจึงไม่ใช่แค่เกมต้นกำเนิดของซีรีส์เท่านั้น แต่มันคือรากเหง้าแห่งปรัชญาเกมไฟท์ติ้งที่ยังคงสืบทอดมาจนถึงทุกวันนี้
อ่านเพิ่มเติม ย้อนรอยตำนาน Street Fighter ภาคแรก: จุดเริ่มต้นของเกมต่อสู้ที่เปลี่ยนโลก - Part 0
- ย้อนรอยตำนาน Street Fighter ภาคแรก: จุดเริ่มต้นของเกมต่อสู้ที่เปลี่ยนโลก - Part I
- ย้อนรอยตำนาน Street Fighter ภาคแรก: จุดเริ่มต้นของเกมต่อสู้ที่เปลี่ยนโลก - Part II
- ย้อนรอยตำนาน Street Fighter ภาคแรก: จุดเริ่มต้นของเกมต่อสู้ที่เปลี่ยนโลก - Part III
- ย้อนรอยตำนาน Street Fighter ภาคแรก: จุดเริ่มต้นของเกมต่อสู้ที่เปลี่ยนโลก - Part IV
- ย้อนรอยตำนาน Street Fighter ภาคแรก: จุดเริ่มต้นของเกมต่อสู้ที่เปลี่ยนโลก - Part V
- ย้อนรอยตำนาน Street Fighter ภาคแรก: จุดเริ่มต้นของเกมต่อสู้ที่เปลี่ยนโลก - Part VI
- ย้อนรอยตำนาน Street Fighter ภาคแรก: จุดเริ่มต้นของเกมต่อสู้ที่เปลี่ยนโลก - Part VII
